یکی از مشکلات و ضعف هایی که به طور اساسی در برندهای ایرانی نمود دارد ، مشکل در ماهیت یا همان هویت آنهاست. مشکل برندهای ایرانی در این است که بیشتر آنها سعی می کنند از برندهای خارجی کپی برداری کنند.
این کپی برداری در اکثر مراحل مارکتینگ از مرحله تهیه و تدوین راهبردها تا مرحله اجرایی کردن بازاریابی به چشم می خورد. کپی برداری و مشکل هویتی برندهای ایرانی، چالش مهمی است که قبل از حل کردن آن باید علتهای آن را جستجو کنیم. به همین دلیل در ادامه به برخی از آنها اشاره می شود:
یک) ضعف مدیریتی
تقریباً می توانیم بگوییم که مفهوم برند و برندسازی آنچنان که در دیگر کشورها جا افتاده و جدی گرفته می شود در ایران این طور نیست. علاوه بر این در بسیاری از مواقع نیز برندسازی یک حالت دکوری و نمایشی است که خیلی به درد مخاطبانش نمی خورد.
دو) کسب اعتبار برای تبلیغات
بسیاری از مواقع ، برندسازی بیشتر برای این است که بتوانند در مراحل تبلیغاتی خود اعتباری کسب کنند و اصل موضوع که موضوع مشتریان هست را از قلم می اندازند. به همین دلیل است که اکثر مصرف کننده های ایرانی از کالاها و برندهای خارجی رضایت دارند و کمتر مواجه می شویم که از برندهای ایرانی نیز چنین رضایتی را گزارش بدهند.
سه) برندسازی ظاهری است و عمقی ندارد
در ایران ، بسیاری از برندسازیها به صورت کاملاً ضعیف و سطحی انجام می شود و هدف از این برندسازی ظاهری نیز این است که در تبلیغها بتوانند نسبت به رقیبان خود پیشی بگیرند. از آنجا که مشتریان با برندها درگیر نیستند ، نظرات و منافع آنها چندان مورد توجه قرار نمی گیرد ، کاملاً واضح است که برندسازی آنها عمیق نخواهد بود.
چهار) برندینگ را هزینه کردن می دانند نه سرمایه گذاری
از دیگر مشکلات عمده ای که در برندسازی محصولات ایرانی وجود دارد این است که متأسفانه بسیاری از شرکتها ، برندسازی را اقدام لوکسی می دانند که فقط موجب می شود آنها هزینه های زیادی را تحمل کنند ؛ و از آنجا که بسیاری از افراد از هزینه کردن اضافی پرهیز می کنند پس به دنبال برندسازی نمی روند. اما در واقع برند ، وسیله ای است که مشتریان را ترغیب به خرید کردن می کند و آنها را وادار می کند که کالای مورد نظر خود را از برند خاصی خریداری کنند ، به همین دلیل برندسازی یک سرمایه گذاری است نه هزینه کردن.
پنج) ضعف در ارتباطهای بازاریابی
در کل دنیا و در پیشینه بسیاری از برندهای موفق که نگاهی بیاندازیم ، ارتباط با مشتریان است که جای تبلیغ کردن را گرفته است ، ولی در ایران همچنان شاهد هستیم که مشتریان و ارتباط با مشتریان از قوت کافی برخوردار نیست.
شش) عدم هماهنگی و یکپارچگی در سراسر یک برند
از جمله مهمترین ضعف های برندهای ایرانی این است که در بخشهای مختلف آن از تبلیغ کردن ، تولید محصولات ، نمایشگاه ها تا کارکنان آن هماهنگی و یکدستی وجود ندارد. همانطور که در مقالات قبلی نیز بارها اشاره شده است ، ارائه تصویر یکسان و یکپارچه از یک برند است که ارزش آن برند را بالا برده و موجب برندسازی در بین مصرف کننده ها می شود.
هفت) فروش هدف اصلی برندها
در ایران ، اکثر شرکتها و برندها اولین و مهمترین هدفشان را در فروش بالا تعریف می کنند. اکثریت تلاش آنها برای این است که بتوانند میزان فروش خود را بالا ببرند. به همین دلیل است که برندسازی کاملاً ضعیف و صوری اتفاق می افتد. مهم این است که محتوای یک برند در برندسازی مورد توجه قرار بگیرد.
هشت) پیچیده کردن فرآیند برندسازی
یکی از موانع و مشکلات دیگر در برندسازی این است که برندسازی را تبدیل به یک امر پیچیده می کنند که در نتیجه ، خروجی مطلوبی نیز ندارد. اگر شما هدفی را در نظر گرفته اید که خواسته و سلیقه مشتریان شما در آن رعایت شود و خدماتی را به مشتریان خود ارائه بدهید که دیگر رقیبان شما ارائه نمی دهند در واقع برندسازی کرده اید. پس نباید با واژه ها و کلمات پیچیده و کاملاً تخصصی آن را تبدیل به یک کار پیچیده کنید و در نهایت نیز ، آنچنان که باید برندسازی اتفاق نیافتد.
به طور کلی می توان گفت : این ذات و ماهیت برندسازی است که باید در ایران اصلاح شود.
موضوعات مرتبط :